..,…………………………………..
“श्री”
गजानन महाराज की जय (अनुभव 85🌺)
*तू जननी जनिता, सद्गुरू. तू भक्तांना कल्पतरू!*
जय गजानन! इ.स.1958-59ची ही गोष्ट असावी, श्री क्षेत्र शेगांव येथे एक तरुण श्री गजानन महाराजांच्या समाधी मंदिराला प्रदक्षिणा घालीत होता, एक दोन करता करता त्याने पूर्ण 108 प्रदक्षिणा पूर्ण केल्यात. तो तरूण प्रदक्षिणा घालीत असताना, बाजूला बसलेले एक वयस्कर गृहस्थ त्याच्याकडे न्याहाळून बघत होते. प्रदक्षिणा थांबल्या आणि ते गृहस्थ त्या तरूणाकडे आले, त्यांनी पाठीवर हात ठेवत विचारलं नाव काय माऊली तुझं?तो तरूण म्हणाला मी विठ्ठल आसकर, नागपूरला असतो. छान!गजानन महाराजांची भक्ती करता हे पाहून छान वाटलं!ते गृहस्थ म्हणाले. विठ्ठल आसकर त्या गृहस्थांकडे कुतुहलाने पाहू लागले, तोच बाजूच्या व्यक्तीने त्यांचा परिचय करून दिला, ‘हे पुंडलिक महाराज भोकरे!’ गजानन विजय ग्रंथात पुंडलिक भोकरे म्हणून ज्यांचा उल्लेख आहे ,तेच हे!ते ऐकताच विठ्ठल आसकर आदराने त्यांच्यासमोर झुकले.
त्या दिवशी शेगांवला मंदीर परिसरात झालेल्या त्या परिचयानंतर एक दिवस श्री पुंडलिक महाराज भोकरे नागपूरला विठ्ठल आसकरांच्या घरी आले, तिथे त्यांनी त्यांना घरी गजानन महाराज प्रकट दिन समारंभ सुरू करण्याचा सल्ला दिला आणि म्हणाले ,छान गजानन महाराजांची भक्ती करा, तुम्हाला मी शुभेच्छा देतो, पुढे तुम्हाला पुत्ररत्न प्राप्त होईल, त्याचं नाव गजानन ठेवा.
पुंडलिक महाराज भोकरे यांचं ते म्हणणं खरं झालं! विठ्ठल आसकर यांनी त्यांच्या मुलाचं नाव ‘गजानन ‘ठेवलं. तोच मी… गजानन विठ्ठलराव आसकर!
नागपूरातील महाल विभागात आमचं निवासस्थान आहे. श्री पुंडलिक महाराज भोकरे यांनी तेव्हा वडिलांना सांगितलं, एक महाराजांचा फोटो समोर ठेवा आणि प्रकट दिनास प्रारंभ करा. त्या प्रमाणे इ.स.1960 च्या आसपास घरी श्री गजानन महाराज प्रकट दिन सुरू झाला. पुंडलिक महाराजांच्या आशिर्वादामुळे समारंभाला खूप मोठं स्वरूप प्राप्त होत गेलं. थोरा मोठ्यांची पाऊलं घराला लागली. अनसुया माता, संत गुलाब बाबा, राष्ट्रसंत तुकडोजी महाराज, पुंडलिक महाराज भोकरे, ताई पंडीत, (भाऊ कवरांची जेष्ठ कन्या) गजानन महाराजांवर भक्तीकाव्य रचणारे श्री चंद्रशेखर वर्हाडपांडे वगैरे खूप लोक तेव्हा घरी येऊन गेलेत इतकंच नाही तर वडिलांच्या व्यक्तिमत्वातील सात्विक पैलू लोकांना प्रकर्षाने जाणवून पुढे वडिलांना लोक ‘भाऊ महाराज आसकर ‘या नावाने संबोधू लागले. प्रकट दिनाला येणार्या भाविकांची संख्या सतत वाढतच राहिली.
अशा प्रकारे इ.स.1980 पर्यंत घरी प्रकट दिन साजरा होत राहिला. मात्र पुढे, अधिक मोठी जागा असावी, त्या जागेत छान गजानन महाराजांचं मंदिर असावं, असा विचार सर्वांच्याच मनात डोकावू लागला. योगायोगाने नागपूरातील चिखली लेआऊट येथे (न्यू सुभेदार लेआऊट जवळ) श्रीमती विमलाबाई आकरे यांची काही जागा होती, त्यांनी भाऊमहाराज आसकरांना मुलगा मानलं होतं, त्यांनी ती जागा गजानन महाराज मंदिरासाठी देण्याचं ठरविलं, आता जागेचा प्रश्न तर सुटला, मग सर्व संबंधितांची बैठक झाली आणि महाराजांची मूर्ती कशी असावी हा विषय चर्चेला आला, तेव्हा सर्वांना असं वाटलं की, गजानन विजय ग्रंथाच्या जुन्या आवृत्तीत दुसरे अध्यायात बंकटलालाच्या घरी महाराज आले तेव्हाचा महाराजांच्या तारूण्यातला जो फोटो आहे, तशी मूर्ती असावी. त्यानुसार नागपूरातील ‘विष्णू मूर्ती भांडार गांधीबाग ‘येथे चौकशी केली असता त्यांनी जयपूरला श्री मोहनदासजी शर्मा मूर्तीकार यांना भेटण्याचा सल्ला दिला, त्यानुसार मग नागपूरहून मूर्ती आणण्यासाठी जयपूरला श्री लक्ष्मीकांत आकरे, श्री भाऊमहाराज आसकर,श्री सुधाकरराव ठवकर, श्री रघुनाथराव वानखेडे आणि श्री नामदेवराव बान्द्रे असे पाचजण रवाना झालेत.
साधारण 1981-82 चा तो काळ, सर्वांचा असा अंदाज होता की आठ दहा दिवसात मूर्ती तयार व्हावी. त्याप्रमाणे साधारण तेवढ्या दिवसांसाठी पुरेसा पैसा गाठीशी घेऊन सर्वांनी जयपूर गाठलं आणि मूर्तीकार श्री मोहनदासजी यांची भेट घेतली. त्यांनी मूर्ती करण्याचं मान्य करून काम सुरू केलं, पण झालं असं की दोन तीन दिवसातच त्यांनी जो संगमरवरी दगड मूर्तीसाठी निवडला होता तो भंगला, परिणामी तीन दिवस आणि त्यांच्या जवळील एक दगड वाया जाऊन काम मात्र काहीच झालं नाही, त्यांनी दुसरा दगड घेऊन काम सुरू केलं पण काय योग होता,,चार दिवसांच्या कामानंतर तोही दगड कामातून गेला. त्यांच्या असं लक्षात आलं की छिन्नीचा घाव घालताना, काही वेगळाच नाद होऊन वेगळा संकेत जणू मिळत होता. दोन संगमरवरी दगड आणि आठ दहा दिवस हातून गेल्यामुळे मूर्तीकार म्हणू लागले मी हे काम करणार नाही. यात माझं व्यर्थच नुकसान झालं, त्यांचा नकार ऐकून सर्वच नागपूरकर चांगलेच निराश झालेत आणि सर्वांनी त्यांना अत्यंत मनापासून विनवणी केली की, महाराजांसाठी फक्त अजून एकदा तुम्ही प्रयत्न करा!त्यावर ते म्हणाले ठीक आहे उद्या विचार करून सांगतो. ते ऐकून सर्वांनी महाराजांची प्रार्थना सुरू केली, कारण काम तर काहीच झालं नाही ही एक गोष्ट होती त्यात भर म्हणजे जवळचे सर्व पैसे संपत आले होते. ‘महाराज आम्हाला निराश करू नका, तिकडे सर्व भक्त तुमची वाट पहाताहेत!’अशी प्रार्थना करून आणि उद्या मूर्तीकार काय सांगतात हा प्रश्न उशाशी घेऊन, महाराजांचं स्मरण करीत सर्व रात्रीच्या काळोखात शिरते झाले.
दुसरे दिवशी सकाळी हे सर्व लोक दुकानात गेलेत तर, मूर्तीकार त्यांच्या कामात मग्न!यांनी मूर्तीविषयी विचारल्यावर म्हणाले, मी तुमचच काम सुरू केलं आहे! अहो आज पहाटे चार साडेचारच्या सुमारास गजानन महाराज माझ्या स्वप्नात आलेत. म्हणाले, ‘चिंता करू नकोस, तुझ्या संग्रहातील 285 क्रमांक लिहीलेला दगड घे आणि कामाला लाग!तिथे मी आहे. मूर्ती जशी बनेल, व्यवस्थितच असेल.’ असं म्हणून अंतर्धान पावले. मी माझ्या कामगारांना लगेच आवाज दिला आणि हा त्या क्रमांकाचा दगड आता मी मूर्तीसाठी हाती घेतला आहे.
त्यानंतर खरोखरच सात दिवसात मूर्ती तयार झाली. मात्र त्यात योग असा जुळून आला की, अपेक्षेप्रमाणे मूर्तीत शरीर दुसरे अध्यायातील आहे, म्हणजे त्यात तारुण्य आहे पण चेहरा एकविसाव्या अध्यायातील म्हणजे थोडा वयस्कर आहे. अर्थात मूर्ती झाली मात्र सुंदर .
आता मूर्ती नागपूरला आणण्याचा भाग होता. लाकडी पट्ट्यांच्या सहाय्याने, जवळपास पावणेतीन फूट उंचीची ती मूर्ती व्यवस्थित पॅकिंग करून देण्यात आली. खिशात पैसा शिल्लक नाही आणि मूर्ती तर न्यायची आहे अशा विवंचनेत त्या सर्वांनी स्टेशन गाठलं. महाराज आमच्या जवळ आता पैसे शिल्लक नाहीत हे तुम्ही जाणताच असं म्हणत पाचहीजण डब्यात बसले. जयपूर स्टेशनवर टी. सी.आला, ह्यांना विचारलं ‘हं इसमे क्या है?’हे म्हणाले ‘गजानन महाराज ‘टी. सी.म्हणाला ‘गजानन महाराज?ठीक है . असं म्हणून पुढे निघून गेला. वाटेत कुठल्याशा स्टेशन वर ड्युटी बदलल्या मुळे असेल कुणी जोशी नावाचा टी.सी.नव्याने गाडीत चढला, पार्सल पाहून यांना विचारलं, ‘हे काय आहे?’हे म्हणाले ‘गजानन महाराज ‘ अरे व्वा!गजानन महाराज?त्यानं दोन वेळा उजवा हात, एकदा पार्सलला नंतर छातीला लावला अन् ‘फार छान ‘म्हणून निघून गेला.
नागपूर स्टेशनला काहीही अडथळा न येता हे सर्व सुखरूप बाहेर पडले आणि चिखली लेआऊटला कशा प्रकारे हे सर्व न्यावं ,अशी चर्चा करू लागले, तोच समोर एक नवीन कोरी अगदी हार घालून सजविलेली फाईव्ह व्हीलर समोरून यांच्याजवळ आली. कुणी मेश्राम नावाचा गृहस्थ होता, तो त्याच दिवशी गाडीतून सामान ने आण करण्याचा व्यवसाय सुरू करणार होता. स्टेशनसमोरील टेकडी गणपतीजवळ गाडीची पूजा करून त्यानं गाडी स्टेशनवर आणली होती, पार्सल पाहून त्याला नवीन गिर्हार्ईक मिळाल्याचा आनंद झाला होता. त्याला जेव्हा कळलं की ही गजानन महाराजांची मूर्ती आहे, तेव्हा त्यानं आनंदानं कुठलाही पैसा न घेता ते काम स्वीकारलं. त्याच्यासाठी योग्य शुभारंभ हा आनंदाचा क्षण होता. तर ह्या पाचही लोकांसाठी, थेट जयपूर स्टेशन पासून ते मंदिरापर्यंत एकही पैसा खर्च न करता मूर्ती पोहोचणं हा लक्षात राहण्यासारखा प्रसंग होता. त्या फाईव्ह व्हीलरचा मालक योगायोगाने चिखली लेआऊट भागातीलच रहिवासी होता. आज त्याची छान भरभराट झाली आहे.
‘श्री संत गजानन महाराज भक्ती कुंज आश्रम’ या नावाने ओळखल्या जाणारे महाराजांचे हे मंदिर, आज चांगलंच नावारुपाला आलं आहे आणि ते स्वाभाविकही आहे कारण मुळात, मंदिर श्री गजानन महाराजांचं! वरून त्यांच्याच भक्ताचा, श्री पुंडलिक महाराज भोकरे यांचा कार्याला आशिर्वाद!म्हणजे एकूणच काय.. श्री गजानन! जय गजानन!श्री गजानन!जय गजानन!
🌺अनुभव–गजानन विठ्ठलराव आसकर
महाल. नागपूर
शब्दांकन– जयंत वेलणकर 9422108069
आपल्या जवळ गजानन महाराजांविषयी काही अनुभव असल्यास स्वागत आहे.
🌸अवश्य वाचा !!श्रीगजानन अनुभव!!
पृष्ठ संख्या 190
सहयोग राशी रुपये पन्नास फक्त
………..,…………………………..