…………………………………….
“श्री”
गजानन महाराज की जय (अनुभव 79🌺)
*तू करूणेचा सागर, कृपा केलीस लेकरावर*
जय गजानन! मानवी जीवनात कधी कधी आलेल्या संकटांशी सामना करीत असताना, कालांतरानंतर, ती संकटकालीन परिस्थिती बाजूला सरल्यानंतर, आपण जेव्हा घडून गेलेल्या घटनाक्रमाचा विचार करतो, तेव्हा असं लक्षात येतं की, असं घडलं म्हणून त्यातून हे चांगलं झालं! यालाच ‘इष्टापत्ती’ असं म्हणतात.
माझ्या मुलाच्या बाबतीत मला एक दोन वेळा ‘इष्टापत्ती’ म्हणजे काय याचा थोडाफार बोध होऊ शकला!एका प्रसंगातून श्री गजानन महाराजांनी मला त्यांची ओळख करून दिली आणि दुसर्या प्रसंगातून ‘तू करूणेचा सागर, कृपा केलीस आम्हावर! ‘असं म्हणण्याची संधी मला मिळवून दिली.
मी सौ.अंजली गोविंद कुलकर्णी, माझं लग्न इ.स. 1997 ला झालं आणि 1999ला आमचा मुलगा ‘भाग्येश’ जन्माला आला. तेव्हा माझ्या मिस्टरांची नोकरी जळगावला, तर माझी नोकरी अंमळनेरला अशी परिस्थिती होती. आमची तेव्हाची आर्थिक स्थिती लक्षात घेता,आम्हाला दोघांनाही नोकरी करणं गरजेचं होतं.
भाग्येशच्या जन्मानंतर काही महिन्यात माझी सुटी संपली आणि त्याला घेऊन मला अंमळनेरला यावं लागलं. मी काॅलेजला प्राध्यापिका म्हणून कार्यरत होते, काॅलेज आणि घर यात पाच किलोमीटरचं अंतर, घरी लहान मुल सांभाळणारं कुणीही नाही, त्यामुळे भाग्येशला पाळणाघरात ठेवण्याचा निर्णय नाईलाजाने घ्यावा लागला. शिवाय त्याला वरचं दूध, गाईचं दूध देणही जरूरीचं झालं. कारण अंतरामुळे आणि नोकरीमुळे मी दूध पाजण्याकरीता येऊ शकत नव्हते आणि या सगळ्या अडचणीच्या काळात भरीस भर म्हणून की काय, भाग्येशला वरचं दूध अजिबात पचेना, असं वाटलं, आज पचेल, उद्या पचेल, पण असं करीत करीत एक वर्ष उलटलं पण दूध काही पचेना. उलट त्याला जुलाब सुरू झाले, त्याची प्रकृती खालावत चालली, माझी आडविहीर अशी झाली की, मला दूधासाठी पैसा आवश्यक होता आणि पैशाची आवश्यकता पूर्ण करण्यासाठी दूधाची तडजोड! तिकडे डाॅक्टरांना भाग्येशच्या तब्येतीविषयी निदान होईना, वेगवेगळी औषधं झालीत ‘टेस्ट’ झाल्यात अगदी ‘शी’ तपासण्या पर्यंत प्रयत्न झालेत. देवाला प्रार्थना झाली, काही मार्ग दिसेना. दुसरीकडे त्याला पाळणाघरात ठेवून काॅलेज आदी व्यवहार समोर रेटणं चालू होतं. एक दिवस मला काॅलेज तर्फे काॅलेज साठी काही पुस्तकं आणण्याची जबाबदारी सोपविण्यात आली, काहीशा नाखुशीनेच मी दुकानात पोहोचले, पण तो दिवस कदाचित गजानन महाराजांनी माझ्यासाठी निवडला असावा. दुकानात काउंटरवर एक छोटी पोथी होती, शीर्षक होतं ‘श्री गजानन विजय ‘लेखक म्हणून खाली नाव होतं श्री यशवंत वाळवेकर ‘माझं तिकडे लक्ष जाताच मी पोथी हातात घेतली दुकानदाराला चित्र दाखवून हे कोण आहेत चौकशी केली. त्याने सांगितले ‘हे शेगांवचे श्री गजानन महाराज आहेत.’खूप लोकांवर यांनी कृपादृष्टीची पाखरण केली आहे. ते ऐकून मी सहज लेखकाच्या प्रस्तावननेवर नजर फिरविली,त्यांनी लिहिलं होतं ‘ एका अत्यंत दुर्धर रोगापासून माझी मुक्ती श्री गजानन महाराजांच्या कृपेने झाली, म्हणून श्री गजानन विजय ग्रंथाचा हा संक्षेप,त्यांच्या चरणी अर्पण.’मी ती पोथी विकत घेतली ,घरी पोहोचायला संध्याकाळ झाली होती, दिवेलागणीला ती पोथी भिंतीला टेकून उभी केली, पोथीवरील त्या फोटोला कळवळून प्रार्थना केली, दूध पाजण्याची वेळ होतीच, गाईचं दूध एका वाटीत ठेवून त्याचा नैवेद्य त्या फोटोसमोर दाखविला आणि हे दूध भाग्येशला पचू द्या, मी तुमच्या पोथीचं पारायण करीन. अशी प्रार्थना करून त्याला ते दूध दिलं. अगदी खरं सांगते, दुसरे दिवशी शी नाॅर्मल!त्या दिवसानंतर काही दिवसपर्यंत प्रथम दूधाचा नैवेद्य पोथीवरील महाराजांना आणि नंतर भाग्येशला, त्याला दूध पचायला लागलं आणि वेगळं सांगण्याची गरज नाही मी गजानन महाराजांची भक्त झाले. प्रथम बरेच दिवसपर्यंत तीच लहान पोथी आणि पुढे श्री गजानन विजय ग्रंथ माझा आधार झाला, मला शेगांवचा मार्ग गवसला.
भाग्येशची तब्येत साधारण ठीक झाली पण त्याची पचनक्रीया म्हणावी अशी चांगली नव्हती, पोटाची ताकद तुटुमुटुच होती, थोडसं काही खाण्यात आलं, काही वेगळा आहार झाला की याचं पोट बिघडलंच!त्यामुळे मी त्या बाबतीत फार जपून वागत असे, महाराज याला ठीक करा. महाराज याला ठीक करा!अशी प्रार्थना नित्य होतच होती अशात इ.स.2004 ची ती आमची शेगांव वारी होती, मला आठवतं, आम्ही शेगांवला पोहोचलो, आम्ही बरेच लोक होतो, उन्हाळ्याचे दिवस होते, कुणीतरी उसाचा रस घेण्याची कल्पना सांगितली, आम्ही सर्व उसाच्या गुर्हाळाजवळ थांबलो, मी आग्रहाने सांगत होते, भाग्येशला रस देऊ नका. पण कदाचित महाराजांची योजना असावी, माझ्या बहिणीने त्याला दोन घोट रस पाजलाच. आम्ही भक्त निवासात उतरलो, मंदिरात दर्शन घेतलं, दुसरे दिवशी पहाटे मी आणि माझी बहीण आम्ही दोघी पारायण सभागृहात गजानन विजय ग्रंथाचं पारायण करायला बसलो. मिस्टर खोलीत होते. आमचं पारायण पूर्ण झालं मी अर्थातच मनोमन मुलाच्या तब्येतीकडे लक्ष द्या अशी मनापासून प्रार्थना केली आणि आम्ही भक्त निवासाकडे परतलो. मिस्टरांचा चेहरा काळजीयुक्त वाटला भाग्येशला फणफणून ताप भरला होता. उलटीही झाली होती. मधल्या काळात त्याला तापासाठी गोळीही दिली पण ताप उतरला नव्हता. मी त्याला छातीशी कवटाळलं आणि पाणावलेल्या डोळ्यांनी खोलीतील महाराजांच्या फोटोकडे पाहिलं, मनात आलं एकीकडे पारायण पूर्ण झालं आणि इकडे याला ताप का यावा? सोबत आणलेला अंगारा त्याच्या डोक्यापासून सर्वांगाला लावला, पोटावर लावून पुन्हा महाराजांकडे पाहिलं, म्हटलं, तुमची सत्ता अगाध आहे आणि आम्ही पामर आहोत!गाडीची वेळ होत होती, तसंच मुलाला कडेवर घेऊन रेल्वे स्टेशनची वाट धरली. गाडी आली, जळगावच्या दिशेने आमचा प्रवास सुरु झाला. मुलाला उलटी तर झालीच नाही पण तापही हळूहळू उतरत गेला. जळगाव स्टेशनला ताप पूर्ण नाॅर्मल होता.
दुसरे दिवशी सकाळी मनात कुठलीही शंका रहायला नको म्हणून त्याला डाॅक्टरकडे नेलं, त्यांनी तपासून सांगितलं की ‘ही इज ओके. ‘तसं तर औषधाची काही गरज नाही पण वाटलच तर या चार गोळ्या असू देत जवळ, भाग्येश पूर्ण बरा झाला होता, नंतर बरेच दिवस पर्यंत त्या गोळ्या टेबलावर तशाच पडून होत्या. त्या शेगांव वारीत भाग्येशला जो त्रास झाला त्या दिवसानंतर आज जवळपास पंधरा वर्षे झालीत, त्याला पुन्हा पोटाचा विकार उद्भभवला नाही.
म्हणजे प्रथम दूधावर कृपेची नजर टाकून ते पचण्यास योग्य केलं आणि नंतर उसाच्या रसाचं निमित्त साधून मुलाची तब्येत ठीक करविली ,या सर्व पार्श्वभूमीवर माझ्या मनात विचार येतो की आपण नेहमी महाराजांना काही तरी मागतच असतो पण मग मी महाराजांना त्यासाठी काय दिलं?पण प्रश्न असा आहे की मी खरंच त्यांना काही देऊ शकते?पुन्हा दुसरं मन म्हणतं, अगं वेडे भाव तसा देव! तुझ्या कडून त्यांना एका नामाशिवाय काहीही नको आहे. तेव्हा ते नाम मनापासून घे आणि म्हणत रहा, श्री गजानन! जय गजानन!श्री गजानन!जय गजानन!
🌺अनुभव– डाॅ. प्रा. सौ. अंजली गोविंद कुलकर्णी
जळगाव/ अंमळनेर
शब्दांकन– जयंत वेलणकर 9422108069
आपल्या जवळ गजानन महाराजांविषयी काही अनुभव असल्यास स्वागत आहे .
🌸अवश्य वाचा !!श्रीगजानन अनुभव!!
पृष्ठ संख्या 190
सहयोग राशी रुपये पन्नास फक्त
…………………………………….