…………………………………….
“श्री”
गजानन महाराज की जय (अनुभव76🌺)
*तुझ्या कृपेची अगाध थोरी, पांगळाही चढे गिरी*
जय गजानन! गजानन महाराज भक्तांना जर एखादा गजानन महाराज भक्त भेटला तर आनंद होतो. त्याला गजानन विजय ग्रंथातील ‘गजानन महाराज लीला स्थल ‘ बघण्याचा योग आला तर तो आनंदित होतो. त्याला गजानन विजय ग्रंथात असलेली पात्र, व्यक्ती, यांची भेट होण्याचा योग आला असता तर अत्यानंद झाला असता. पण अर्थातच आता श्री गजानन महाराज समाधिस्त होऊन एकशेआठ वर्षांचा काळ उलटून गेल्याने, अशा कुणाची भेट होण्याची शक्यता संपुष्टात आली आहे.
माझ्या आईने तिच्या वयाच्या दहाव्या वर्षी गजानन विजय पोथीतील ‘नारायण’ प्रत्यक्ष पाहिला होता. हो! तोच नारायण, ज्याचा उल्लेख एकोणविसाव्या अध्यायात आला आहे. शेगांवचे रहिवासी असलेले तुकाराम कोकाटे
यांची मुलं बाळं जन्मताच मृत्यू पावत होती तेव्हा त्यांनी गजानन महाराजांना नवस केला की ‘माझी मुलं वाचल्यास त्यातील एक मुलगा मी तुमच्या मठात सेवा करण्यासाठी अर्पण करीन.’ ‘नारायण’ म्हणजे तुकाराम कोकाटे यांचा मोठा मुलगा!
माझ्या आईचे मामा श्री प्रभाकर खडसे हे शेगांव पंचायत समितीत कार्यरत होते. आईची आजी गीताबाई खडसे, जिच्याकडून आम्हाला गजानन महाराजांच्या भक्तीचा वारसा मिळाला. तिच्याबरोबर आईने शेगांवला पालखीच्या वेळी नारायणाला पाहिले होते. स्वाभाविकपणेच आईला गजानन विजयचं पारायण आणि गजानन महाराजांची भक्ती लग्नापूर्वीच सवयीची झाली होती.
लग्नानंतर आई नागपूरला स्थिरावली. आमचं लहानपण नागपूरलाच गेलं. नागपूरातील धरमपेठ येथील कापरे यांच्या गजानन महाराज मंदिरात आम्ही आईसोबत नियमित जात असू!
आम्ही दोघी बहिणी आणि आम्हाला पाठचा भाऊ आहे त्याचं नाव ‘निरंजन ‘ ,माझ्या आईला निरंजनच्या बाबतीत गजानन महाराजांनी जो अनुभव दिला, तो मी तुम्हाला सांगणार आहे.
माझ्या जन्मानंतर बारा वर्षांनी 1984 साली, भाऊबिजेच्या दिवशी निरंजनचा जन्म झाला. ‘मुलाचे पाय पाळण्यात दिसतात ‘अशी आपल्या मराठीत एक म्हण आहे. माझ्या आजीला तिच्या अनुभवी नजरेतून, निरंजन तान्ह्या अवस्थेत असतानाच, म्हणजे पाळण्यात असतानाच, त्याच्या उजव्या पायात दोष दिसू लागला. पुढे आजीचा अनुभव खरा ठरला. 14 महिन्याचा निरंजन चालायला लागणार अशा अवस्थेत आला.काही पावले चालला असावा आणि एक दिवस तो अतिशय केविलवाणा होऊन कळवळून रडू लागला. त्याच्या उजव्या पायाचं टोंगळ्या खालील हाड तुटलं होतं.
आई बाबा निरंजन ला नागपूरातील प्रसिद्ध अस्थिरोग तज्ञ डाॅ. विक्रम मारवा यांच्याकडे घेऊन गेले. त्याचा डावा पाय उत्तम होता पण उजव्या पायात टोंगळ्या (गुडघा) खालील भागात अजिबात ताकद नव्हती, वाढ नव्हती.
‘ स्यूडो-ऑर्थोसिस ‘असं निदान डाॅक्टर मारवांनी केलं. डाॅक्टरांचं पुढील वाक्य ऐकून आई-बाबांच्या पायाखालची जमीनच सरकली. डाॅक्टर म्हणाले ‘जगाच्या पाठीवर कुठेही याची पूर्ण चिकित्सा किंवा दुरूस्ती नाही ‘. आईने
हृदयावर दगड ठेवून डोळे मिटले आणि मनोमन गजानन महाराजांचं स्मरण करीत प्रार्थना केली ‘हे गजानन महाराजा आमचे आणि मुलाचे हे भोग!’आम्हाला भोगावेच लागणार!मान्य!पण हे भोगण्याचं धैर्य दे!जे व्हायचं ते तुझ्या इच्छेने होऊ दे!
निरंजनच्याआजाराचं कळल्यापासून, म्हणजे साधारण 1986ते 1992 अशी सहा वर्षे आम्हा सर्वांचीच प्रचंड मानसिक दडपणाखाली गेलीत. धरमपेठ गजानन महाराज मंदिरात महाराजांना तब्येतीविषयी विनवणी आणि गजानन विजय ग्रंथाचं नियमीत पारायण, अशी आईची नियमित सेवा सुरू होती. इ.स.1992 च्या सुमारास अकोला येथील प्रसिद्ध अस्थिरोग तज्ञ डाॅ. मिलिंद चौधरी यांच्या विषयी कुणाकडून तरी आई-बाबांना समजलं ते नवीन तंत्रज्ञानाच्या सहाय्याने निरंजनसाठी काहीना काही रुपाने निश्चितच सहाय्यभुत ठरतील असं समजलं, म्हणून त्यांच्याकडे जाण्याचा निर्णय बाबांनी घेतला.
डाॅ.चौधरींनी निरंजनला तपासून दोन तीन गोष्टी स्पष्ट केल्यात. एकतर ऑपरेशन करून पाठीचे हाड पायात टाकणे, दुसरे म्हणजे ‘स्क्रू’ आणि ‘रिंग’टाकून पायाला आधार देणे आणि त्यानंतर उजव्या पायात ‘कॅलीपर’
( म्हणजे विशिष्ट प्रकारचा बूट)घालणे या सर्वांच्या सहाय्याने निरंजनला चालणे शक्य होऊ शकेल, त्यासाठी दोन तीन ऑपरेशन्स करावी लागतील’ असं मत डाॅक्टरांनी व्यक्त केलं.
आमचे बाबा सतत तीन वर्ष, दर पंधरा दिवसांनी, निरंजनला नागपूरहून अकोल्याला डाॅ. चौधरींकडे घेऊन जात होते. बाबा ट्रॅव्हलस् ची बस, अकोल्याचा दौरा, डाॅ. चौधरींचे उपाय, बाबांची अविश्रांत मेहनत, असं सतत तीन वर्ष सुरू होतं. त्यातून निरंजनला निश्चितपणे फायदा झाला. कॅलीपर घालून का होईना पण निरंजन चालू लागला आणि पितृऋण नावाची जी काही गोष्ट असते, त्याविषयी मला थोडाफार अंदाज येऊ शकला.
आता निरंजन चालू लागला होता, आता आईच्या मातृ ह्रदयात त्याच्या भविष्याची चिंता जागृत झाली. भविष्यात त्याने कुबडी घेऊन नको चालायला, त्यांनं तीन चाकी सायकलचा सहारा नको घ्यायला ही तिची भावना आणि इकडे मित्रांचे सायकल चालविणे पाहून, निरंजन कॅलीपर घालून सायकल चालविण्याचा प्रयत्न करू लागला, त्याला सायकल चालविणं जमू लागलं. मात्र सरळ रस्त्यावर आणि उतारावर त्याला हे जमत होतं, थोडा चढाव आला की मात्र त्याची शक्ती कमी पडत होती आणि पायातील अशक्ततेमुळे तो फक्त अर्ध पायडल मारीत होता, पूर्ण गोल पायडल मारणं त्याला शक्य होत नव्हतं.
एकदा गजानन महाराज प्रकट दिन जवळ आला होता , आई खिडकीतून बाहेर सायकलवर फिरणार्या मुलांकडे पहात उभी होती. बाकी मुलांच्या तुलनेत पायातील अशक्ततेमुळे मागे पडलेला निरंजन आईने पाहिला. मुलाची ती अवस्था कुठल्या आईला पाहवेल? आईला हुंदका आला आई धावत देवघराकडे आली, तिने गजानन महाराजांना हात जोडून म्हटलं ‘ देवा आज निरंजन निदान या अवस्थेत उभा आहे ही तुमचीच कृपा! तो जर सायकलचं पूर्ण पायडल फिरवू शकेल तर फार बरं होईल! मी या प्रकट दिनाला गजानन महाराज मंदिरात एक पूर्ण तांदूळाचं पोतं, तुमच्याच कृपेने देऊ इच्छिते.’
आईने लगेच बाबांच्या कानावर ही गोष्ट घालून मला आणि माझ्या बहिणीला सांगितलं की असेच जा आणि मंदिरात आपण प्रकट दिनाला तांदूळ देणार हे त्यांच्या कानावर घाला, म्हणजे ते लोक आणि आपण,दोघंही निर्धास्त होऊ!
धरमपेठ झेंडा चौकातील गजानन महाराजांचं मंदिर रुक्मिणीबाई कापरे यांनी आज पासून पन्नास वर्षांपेक्षाही जास्त आधी स्थापन केलं होतं. आम्ही दोघी मंदिरात पोहोचलो तेव्हा कापरे आजींच्या चारही सुना, माधुरी काकू, आशा काकू, अलका काकू आणि ज्योती काकू बैठकीत बसल्या होत्या. त्या कुठल्यातरी विषयावर गंभीर पणे चर्चा करीत होत्या. आम्ही त्यांना तांदूळाचं सांगताच त्यांच्या चेहर्यावर आश्चर्य आणि डोळ्यात पाणी असे संमिश्र भाव आम्हाला दिसले. त्या गहिवरून आम्हाला सांगू लागल्या.. ‘ अगं तुम्हाला जणू गजानन महाराजांनीच पाठविलं बघा!आम्ही प्रकट दिनाविषयीच बोलत होतो, सर्व गोष्टींच्या खर्चाचा मेळ लागला होता, आम्ही कालच दान पेटी उघडली. फक्त तांदूळाचा प्रश्न होता, महाराजांनी तुमच्या माध्यमातून ती ही अडचण दूर केली. ‘
मंदिरात प्रकट दिनाचा सोहळा साग्रसंगीत आटोपला, आरती झाली आणि महाप्रसादाला प्रारंभ झाला, तिकडे लोक महाप्रसाद घेऊन तृप्त झालेत आणि त्याच प्रकट दिनाच्या संध्याकाळी निरंजनने पूर्ण पायडल फिरवून, दोन्ही पायांनी व्यवस्थित सायकल चालविली.
महाराजांनी निरंजनची प्रगती सायकल पुरती मर्यादित न ठेवता पुढे त्याने स्कूटरही चालविली, आज तो कारही चालवितो आहे. त्याचं शिक्षणही व्यवस्थित झालं, आज तो एका बॅन्केत मोठ्या पदावर कार्यरत आहे.
या सर्व घटना क्रमाचा मी विचार करते तेव्हा एक गोष्ट जाणवते,,ती अशी की मानवी जीवनात छोट्या मोठ्या अडचणी येणारच, त्या अडचणींशी लढताना आपले मनोबल टिकवून ठेवण्यासाठी आम्हा गजानन महाराज भक्तांना एक फार मोठा आधार आहे, तो म्हणजे समर्थ सद्गुरू श्री गजानन महाराज आणि तो आधार सातत्याने आमच्या जवळ रहावा म्हणून आम्हाला नामस्मरण करायचं आहे… श्री गजानन!जय गजानन!श्री गजानन!जय गजानन!
🌺अनुभव– शीतल महेन्द्र गिरीधर
नागपूर
शब्दांकन– जयंत वेलणकर 9422108069
आपल्या जवळ गजानन महाराजांविषयी काही अनुभव असल्यास स्वागत आहे.
🌸अवश्य वाचा — !!श्रीगजानन अनुभव!!
पृष्ठ संख्या 190
सहयोग राशी रुपये पन्नास फक्त
…………………………………….