भक्तांना आलेले अनुभव – श्रीकृष्ण लक्ष्मण गोखले, (राधा निवास, निमकर बंगला, टिळक रोड, डोंबिवली, जि. ठाणे.)
बाबूराव गोखले हे विख्यात आर्किटेक्ट, भाविक गृहस्थ, विशेषत: गजानन महाराजांवर त्यांची श्रद्धा ती एका विशिष्ट प्रसंगामुळे !…. १९६८ सालची गोष्ट बाबूराव गोखले आणी त्यांची धाकटी बहीण सौ. उषा साठे हे मोटरनं पुण्यात येत होते. बाबूरावांची मोटरगाडी थोडी खराब झाली असल्यामुळे पुण्याला पोहचताच त्यांनी गाडी सर्व्हीसींगला टाकली. दुसर्‍या दिवशी गाडीची दुरुस्ती झाल्यानंतर ते डोंबिवलीला परत जायला निघाले. गाडीची आता कांहीच तक्रार नव्हती. परंतु देहूरोड आणि तळेगाव यांच्या दरम्यान गाडी अचानक चालेनाशी झाली. बाबूरावांना आश्चर्य वाटलं. आदल्याच दिवशी गाडी दुरुस्त करुन घेतली होती. पण त्या रस्त्यावर ती बंद पडली. कुठेही गॅरेज नव्हतं. काय करावं ते कळेना. कांही जवानांनी गाडी ढकलून बघण्याचा प्रयत्न केला, पण गाडी जागची हलायला तयार होईना. त्यावेळी त्यांच्या भगिनी सौ. उषा साठे म्हणाल्या, मी आता गजानन महाराजांचा धावा करते. वर्ध्याला असल्यापासून उषाताईंना महाराजांची अनेक प्रसंगात प्रचीती आली होती. यजमानांची बदली असो किंवा आजारपणाचा प्रसंग असो, उषाताईंनी शेगावच्या महाराजांना कौल लावायचा आणि मनात आणलं ते घडायचं, असं झालेलं होतं. त्यामुळे गाडी बंद पडली म्हणून उषाताई महाराजांचा धावा करणार होत्या, पण ही गोष्ट बाबूरावांना फारशी मान्य होण्यासारखी नव्हती, त्यांचा विश्वास नव्हता. परंतु आता अन्य कांही इलाजच नव्हता.
उषाताईंनी धावा केला आणि पाच मिनिटांच्या आतच एक माणूस सायकलीवरुन आला. त्याच्याजवळ वाहन-दुरुस्तीची साधनं होती. तो माणूस आपणहून मोटारजवळ आला, आणि आस्थेवाईकपणानं चौकशी केली. गाडी चालत नाही हे त्याला समजल्यावर त्या माणसानं गाडीच फक्त बाॅनेट उघडलं आणि बंद केलं. गाडी सुरु झाली. काहीही न घेता तो सायकलस्वार निघून गेला. बाबूरावांना वाटलं, ही व्यक्ती म्हणजे महाराजच असले पाहिजेत. वाटेत तो माणूस कुडेही दिसला नाही. मग तर बाबूरावांची पक्कीच खात्री पटली.
या प्रसंगापासून त्यांची महाराजांवर श्रद्धा जडली. त्यानंतर बाबूराव शेगावला जायला लागले. दांडेकर, भगत, आर.जे.पाटील, विष्णुपंत कुलकर्णी, अण्णा सुळे, नाना देसाई अशी मित्रमंडळी त्यांच्याबरोबर असत. एका वर्षाची गोष्ट त्या सर्वांनी शेगावला जाण्याचा चंग बांधला, त्यांना रिझर्वेशन मिळालं नाही. बाबूरावांना स्वप्नदृष्टांत झाला, “येऊ नका मीच तिकडे येत आहे” बाबूरावांनी नाना देसाई यांना सांगितलं. त्याच्या दुसर्‍या दिवशी लोकसत्तेत बातमी आली की, शेगावची पालखी समुद्र-स्नानासाठी मुंबईला चौपाटीवर येत आहे. नाना देसाई लगेच मुंबईला गेले आणि परतीच्या मार्गावर डोंबिवलीतून पालखी न्यावी, अशी त्यांनी व्यवस्थापकांना विनंती केली. परंतु पालखीच्या कार्यक्रमात ते बसत नसल्यामुळे व्यवस्थापकांनी नकार दिला. निराश होऊन नाना देसाई परतले. बाबूरावांनी छातीठोकपणानं सांगितलं की पालखी येणारचं !
नाना देसाई मग अष्टेकर महाराजांकडे गेले. अष्टेकर महाराज उठले आणि पुन्हा व्यवस्थापकांकडे गेले. व्यवस्थापकांनी पालखी घेऊन येण्याचं मान्य केलं.डोंबिवलीला पालखीचा अपूर्व सोहळा झाला. कुठे कांहीही कमी पडलं नाही. बाबूरावांच्या स्वप्नदृष्टांताप्रमाणे महाराज खरोखरच आले होते.
बाबूरावांचे धाकटे बंधू वसंत लक्ष्मण गोखले. पुण्यात महाराजांची पालखी आली तेव्हा ते पुण्याला होते. पालखी आल्याची बातमी त्यांना स्वामी श्री समर्थ अक्कलकोटकर यांच्या मठात समजली. ते लगेच रमणबागेत गेले. परंतु तिथे तोपर्यंत पालखी आलेली नव्हती. वसंतरावांना दुपारी डोंबिवलीला जायचं होतं, ते जायला निघाले, स्टेशनकडे जाताना लक्ष्मी रोडवर श्रींच्या पादुकांचं त्यांना सहजरीत्या दर्शन घडलं. रिक्षा थांबली, त्यांनी दर्शन घेतलं. मग ते निघून गेले. अशा तर्‍हेनं त्यांची दर्शनाची उत्कट इच्छा सफल झाली.
श्री गजानन महाराजांचा एक भक्त.
श्रीकृष्ण लक्ष्मण गोखले.
राधा निवास, निमकर बंगला, टिळक रोड, डोंबिवली, जि. ठाणे.