…………………………………….
“श्री”
गजानन महाराज की जय (अनुभव86🌺)
*आम्हा सर्वस्वी आधार तूच की रे मायबापा!*
जय गजानन! ते माझं दहावी मॅट्रीकचं वर्ष होतं. वार्षिक परीक्षा सुरू होती, त्या दिवशी सायन्सचा पेपर होता. मला मनातून वाटत होतं की आपण आपल्या शाळेतून पहिलं यायला हवं, तशी प्रार्थना मी गजानन महाराजांना केली होती. गजानन महाराजांची भक्ती माझ्या मनात जागृत करण्याचं श्रेय माझ्या आईचं, सौ. निर्मला ढोमणे हीचं, कारण अगदी लहान पणापासून मी तिला गजानन विजय ग्रंथाचं पारायण करताना पाहिलं होतं. त्यामुळे मीही अगदी सातवी आठवीत असतानाच गजानन विजय वाचन सुरू केलं होतं.
परिश्रम करून, मेहनत करून, अभ्यास करून परीक्षेत पास व्हावं या विचाराची मी. पण सर्व त्याच विचाराचे असतील हे संभवत नाही, परीक्षा हाॅल मधे माझ्या मागे बसलेल्या विद्यार्थ्याजवळ भरपूर साहित्य होतं. मी थोडा नाराजीनेच त्याच्याकडे कटाक्ष टाकला. पेपरची घंटा झाली, पेपर सुरू झाला, मी तल्लीन होऊन लिहीत होते. अचानक काॅपी तपासणारी टीम वर्गात शिरली, एका माणसाने जवळ येऊन मला म्हटलं स्टॅंडअप!मी विचारलं काय झालं सर?त्यांनी माझ्या पायाशी पडलेल्या कागदी बोळ्याकडे बोट दाखवून, ‘तुम्ही काॅपी करता, आणि वरून काय झालं विचारता?’असं म्हटलं. माझ्या काळजात धस्स् झालं. दुसरेच क्षणी माझा गजानन महाराजांचा धावा सुरू झाला. मी मनात म्हणू लागले ‘महाराज याला सद्बुध्दी द्या’ माझी प्रार्थना लागू पडली, त्या माणसाने ‘त्या’ कागदातील अक्षर आणि लिहिलेले उत्तर माझ्या पेपरशी ताडून पाहिलं आणि मला ‘क्लीन चिट’ दिली .त्यात बराच वेळ गेला, पण बाकी परीक्षा सुरळीत पार पडून, पुढे मी शाळेतून पहिली आले. आता महाराजांना कबूल केलेले पारायण करण्याची जबाबदारी माझी होती.
परीक्षेचा निकाल जाहीर झाल्यानंतर, गुरुवारी संपेल अशा बेताने मी श्री गजानन विजय ग्रंथाचं पारायण सुरू केलं. भाऊ कवरांचा अध्याय वाचताना मनात आलं, की ज्या दिवशी पारायण पूर्ण होतंय त्या दिवशी आरती वगैरे पूर्ण झाल्यावर, महाराज प्रसाद घेण्यासाठी यावेत, महाराजांना म्हटलं त्या दिवशी कुणी प्रसाद घेण्यासाठी येईल तर मी स्वतःला धन्य समजेन. मी आपणहून कुणालाही निमंत्रण देणार नाही, ही आंतरिक इच्छा तुमच्याजवळ व्यक्त केली आहे. गुरुवार आला पारायण पूर्ण झालं, आरती झाली, मंत्रपुष्पांजली संपली, पण कुणीही आलं नाही. मी महाराजांसमोर डोळ्यातून अश्रू ढाळू लागले, आईनं धीर देत पाठीवर हात ठेवला, अगं असू दे, एवढं मनावर घेऊ नकोस, आपली भक्ती कमी पडत असेल, तू प्रसाद घे बघू!आई प्रसादाचं ताट समोर ठेवू लागली, तोच दारातून आवाज आला, ‘कुणी आहे का घरी?’ अश्रू पुसत मी दाराकडे धावले. दारात पांढरेशुभ्र धोतर, पांढरा सदरा डोक्यावर छानशी टोपी घालून प्रसन्न चित्त ‘अण्णा ‘उभे होते, अण्णा, आईचे मामा! खूप दिवसांनी अचानक आलेत. मी पाटावर बसवून, पाय धूवून गंधाचा टिळा लावून अण्णांना जेवायला वाढलं, माझ्यासाठी ती फार महत्वाची गोष्ट होती.
या सर्व गोष्टींबाबत कधी कधी मनात विचार यातो की अगदी लहान सहान अडचणीत वारंवार महाराजांना साद घालावी का?मग दुसरं मन समजावतं, संकट ते संकटच असतं, लहान किंवा मोठं नसतच ते टळतं तेव्हा त्याचे काय दूरगामी परिणाम झाले असते याची कल्पनाही करवत नाही आणि दुसरं असं की प्रत्येक वेळी तुम्ही महाराजांच्या अनुसंधानात रहाल तरच प्रत्येक क्षणी तुम्हाला महाराजांची आठवण येत राहील.
मी शाळेत असतानाचा एक प्रसंग मला आठवतो, आम्ही तेव्हा रामटेकला रहात असू, त्या रात्रीची ती गोष्ट. आमच्याकडे आईची आत्या जिला आम्ही जीजी म्हणत असू, रहायला आली होती. जीजी मच्छरदाणीत झोपली होती अन् रात्री लाईट गेले. मच्छरदाणीच्या बाजूला भिंतीला टाॅर्च ठेवला होता. टाॅर्च काढण्यासाठी चाचपडत आमचे बाबा त्या दिशेने समोर गेले, टाॅर्च हाती घेऊन बाबा मागे वळले आणि बाबा जोरात किंचाळले. अरे बापरे देवा!अगं आई गं. अगं माझा डोळा फुटला!मागे वळत असताना भिंतीवर लावलेला खिळा बाबांच्या उजव्या डोळ्यात जोरात लागला. भळभळ रक्त वाहू लागलं, ते ऐकून आणि थोडं पाहून आईला भोवळ आली. मी मात्र गजानन महाराजांचा धावा करीत बाबांना खुर्चीवर बसतं केलं, बहिणीला आई साठी पाणी आणण्याची सूचना करून, प्रथम देवघराकडे धाव घेतली. ‘गजानन महाराज बाबांच्या डोळ्याचं रक्षण करा, त्यांना बरं करा ‘असं म्हणत अंगारा घेऊन बाबांकडे आले. बाबांना अंगारा लावून डोळ्याचं रक्त पुसलं, रक्त थांबलं होतं. रात्र बरीच झाल्यानं दवाखानेही बंद होते. घरातील एक मलम गजानन महाराजांचं नाव घेऊन लावून दिलं. अर्ध्या तासानं बाबांनी हळूच डोळा उघडला, त्यांना दिसत होतं. नंतर त्यांना झोपही लागली.
दुसरे दिवशी डाॅक्टरांना दाखविलं, डाॅक्टर पण अचंबित झाले.पापणी फाटून आत बुभुळाला किंचित इजा झाली होती पण डोळा मात्र शाबूत होता. त्यावेळी मी दाखविलेल्या प्रसंगावधानाचं सर्वांनी कौतुक केलं. ऐन वेळी गजानन बाबांची आठवण झाली म्हणून, मी गजानन बाबांचे आभार मानले आणि मला मिळालेले कौतुकाचे शब्द त्यांच्या चरणी अर्पण केले.
मी स्वाती भूषण घुमरे, पूर्वाश्रमीची स्वाती बबनराव ढोमणे, आम्ही तीन भावंडं. मी, बहीण तृप्ती आणि भाऊ प्रशांत. आई मुळे आम्हा तिघांचीही गजानन महाराजांवर श्रध्दा आहे!इ.स.1999ला आमच्या तृप्तीचं अचानक लग्न ठरलं, म्हणजे झालं असं की एक दिवस अकोल्याहून अचानक तिला पहायला पाहुणे आलेत. मुलगा ‘अजय’ पुणे येथे भारत फोर्ज ला मेकॅनिकल इंजिनियर होता. पहिल्याच भेटीत मुलाने होकार दिला, लगेच दुसरे भेटीत पुन्हा बाकी लोक येऊन लग्न करण्याचे ठरलं. सर्व कसं शीघ्र गतीनं झालं. त्यामुळे प्रशांत दादाने एकदा पुणे येथे जाऊन, मुलासोबत काही वेळ घालवावा व साधारण चौकशी करून सर्व योग्य वाटल्यास येताना ‘शेगांव ‘येथे महाराजांना सर्व निवेदन करून नागपूरला परतावे असे ठरले.
ठरल्याप्रमाणे दादा आणि माझा आत्ते भाऊ ‘ऋषी’ असे दोघं पुण्याला पोहोचले, दादा अजयरावांना भेटला, बोलला सर्व काही व्यवस्थित वाटलं पण दुसरे दिवशी निघणार तो ऋषीची तब्येत बिघडली. नवख्या शहरात नेमकं काहीच माहिती नसल्यानं, डाॅक्टर, औषध यावर भरपूर पैसा खर्च होऊन जेमतेम पुणे-शेगांव तिकिटाचे पैसे उरलेत. मात्र शेगांवला जायलाच हवं होतं कारण सर्व ठीक जर आहे तर महाराजांना सांगणच तर महत्वाचं होतं. दादा ऋषीला घेऊन शेगांवला निघाला पण वाटेत त्याची तब्येत अजूनच बिघडली, त्याला खूप ताप चढला, शेगांव स्टेशन आलं, ऋषीची शुध्द हरपल्यासारखी झाली, दादानं कसंबसंं त्याला रिक्षात ठेवलं आणि मंदिर गाठलं. मंदिराचं तेव्हाचं स्वरूप वेगळं होतं, त्यामुळे बाहेर बाकड्यावर त्याला ठेवून दादाने महाराजांचे दर्शन घेतले. महाराजांसमोर दादाला अश्रू आवरेनात, दादा दर्शन घेऊन बाहेर आला. आता दादासमोर, ऋषीची तब्येत, जेवण, परतीचं तिकिट, डाॅक्टर, कुठे जायचं काय करायचं असे सगळे प्रश्न आ वासून उभे होते, रडत रडत दादा मंदिराकडे पहात होता आणि मनोमन महाराजांकडे नकळत मदतीची याचना करीत होता.
तेवढ्यात एका गृहस्थांनी दादाच्या खांद्यावर हात ठेवला, म्हणाले, काय झालं बाळा ?कसली चिंता करतोस? दादानं त्यांच्याकडे पाहिलं, एक उंच रुबाबदार पण प्रेमळ व्यक्तीमत्व बाजूला उभं होतं. पुढे ते म्हणाले तुझ्या भावाला बरे नाही का?कुठे आहे तो? तुझ्या जवळ पैसे नाहीत का? घाबरू नकोस मी मदत करीन तुला!ते ऐकून दादाला अजूनच रडायला आलं, दादाने त्यांना विचारलं तुम्हाला हे कसं काय माहिती?त्यावर ते म्हणाले मी प्रवासात होतो, तुला पहात होतो. पण ते महत्वाचं नाही. तू गजानन महाराजांच्या दर्शनासाठी आला आहेस ना?मग ते घेतील तुझी काळजी !चल डाॅक्टरकडे जाऊ. नंतर त्या गृहस्थांनी डाॅक्टरकडे नेऊन, ऋषीची तब्येत तपासायला लावून, डाॅक्टरांशी बोलून, दादाला जेवायला घालून, दुसरे दिवशीची दोन तिकिटं काढून दिलीत शिवाय काही पैसे दादाच्या खिशात ठेवलेत. दादा त्यांना म्हणाला तुमचे उपकार मी कधीच विसरणार नाही, पण तुमचं नाव काय?कुठे असता?मी तुमचे पैसे परत करीन!त्यावर ते बोलले, अरे अडचणीच्या वेळी माणसाला मदत करायची नाही तर कधी करायची?गजाननाच्या दारात आहोत तर सर्व चिंता तोच वाहील ना! माझं नाव ‘आचार्य ‘मी सासवडला असतो. आलास कधी तर ये!असं म्हणून ते निघून गेले. पुढे दादा नागपूरला परतला. महाराजांच्या कृपेने लग्न व्यवस्थित पार पडलं, पण आज इतक्या वर्षात अनेक वेळा चौकशी करूनही ‘आचार्य ‘कोण ते कळू शकलं नाही. पण या सर्व प्रसंगांमधून आम्हा सर्व भावंडांची महाराजांच्या चरणी असलेली निष्ठा अधिक दृढ झाली. दुसरं असं की मला वाटतं आता दादा जेव्हा केव्हा शेगांवला जातो तेव्हा तेथील गर्दीत त्याची नजर ‘आचार्य ‘ कुठे दिसतात या विषयी शोध घेत असेल आणि ते आढळले नाही की चेहर्यावर प्रश्न चिन्ह येऊन मनात म्हणत असेल श्री गजानन!जय गजानन!श्री गजानन!जय गजानन!
🌺अनुभव–सौ.स्वाती भूषण घुमरे , पुणे
शब्दांकन– जयंत वेलणकर 9422108069
आपल्या जवळ गजानन महाराजांविषयी काही अनुभव असल्यास स्वागत आहे
🌸अवश्य वाचा !! श्रीगजानन अनुभव!!
पृष्ठ संख्या 190
सहयोग राशी रुपये पन्नास फक्त
…,…………………………………